COLUMN - 3 mei 2021

Als er een wet zou bestaan die stelt dat iedereen op zijn geboortegrond mag wonen, zou ik er direct een beroep op doen. Het liefst had ik mijn geboortegrond nooit verlaten, niet naar het Midden-Oosten en niet naar Europa. Ik had een huis met een open haard willen bouwen in ons dorp, 25 kilometer buiten de stad Agri. Ik zou een paard, twee koeien, een hond en een heleboel kippen hebben. Ik zou daar wonen in een traditioneel huis met veel boeken, pen en papier en natuurlijk met mijn verloofde Songül, op wie ik nu al jaren wacht.

Maar ik ben naar Nederland gekomen, omdat ze me in mijn vaderland verdomd gevaarlijk vinden als schrijver.

Ik probeer nu Nederlands te leren en me te gedragen als een Nederlander. Ik heb hier niet te maken met censuur, maar mijn artikelen worden niet veel gelezen. Ik moet waarschijnlijk wat provocatievere onderwerpen opzoeken. Maar dat komt wel naarmate ik de Nederlandse samenleving beter leer kennen? ….

Soms zeggen mensen tegen mij: “Je bent nu vrij van gevangenismuren en onderdrukking, je bent vrij en veilig in Nederland. Vergeet je verleden, je land en de problemen in je land.” Maar dat is simpelweg niet mogelijk. We zouden het moeten hebben over de redenen die ervoor zorgen dat mensen hun thuisland moeten verlaten. In mijn land is dat onderdrukking, mede mogelijk gemaakt door het buitenland.

Het zou daarom helpen als de EU, conform haar oorspronkelijke waarden, Erdoğan weer de kant van vrede en democratie op zou dwingen. Dat is uiteindelijk een stuk goedkoper dan miljarden overmaken aan een doorgedraaide dictator. Als de EU dat niet doet zou het in ieder geval kunnen stoppen mee te draaien in de show waarin Erdoğan zich als een wereldleider kan presenteren. Onlangs zagen we daarvan een goed voorbeeld toen EU-leiders Von der Leyen en Michel tijdens een beschamende vertoning te gast waren in het paleis van Erdoğan.

Met zo’n mindset raakt de wereld, die toch al te kampen heeft met klimaatverandering en een pandemie, alleen maar meer vervuild.

Erdoğans succes symboliseert de opkomst van het fascisme en het ongeluk van zowel Koerden als Turken. Als Erdoğan meer macht had zou hij zonder enige twijfel het Midden-Oosten (verder) binnenvallen, en ook Europa. Maar hij mist de economische macht en de mensen in Turkije zijn hem zat. Waarom blijft de internationale gemeenschap hem dan steunen? Is dat echt nodig?

Ik werk ondertussen in een logistiek centrum in Eindhoven en leer Nederlands. Ik zou in de toekomst aan de universiteit willen studeren om hier een nieuw bestaan op te bouwen. Waarin ik steeds meer Nederlands schrijf en spreek.

Terwijl Erdoğan in zijn paleis met meer dan 1.000 kamers in Ankara zit, woon ik in mijn eenkamerwoning in Brabant, mijn eigen paleis in Valkenswaard. Iedere dag fiets ik 20 kilometer van en naar mijn werk. Omdat ik een gevaar ben voor Turkije, heet het. Al drie en een half jaar probeer ik mijn verloofde Songül hiernaartoe te krijgen. Als deze bijeenkomst plaatsvindt is ze hier eindelijk en dat vervult mij met vreugde. Ik ben dankbaar dat dat ons gegeven is, maar ontelbare vrienden van mij zitten nog altijd vast in de gevangenis in Turkije. Zij hebben minder geluk, maar ik draag ook hen in mijn hart en daarom wil ik deze column aan hen opdragen. En natuurlijk aan al mijn collega’s die om hun werk en mening vervolgd worden; in Turkije, maar ook in Myanmar en Wit-Rusland en dichter bij huis in de persoon van WikiLeaks-oprichter Julian Assange.

Mehmet Sezgin (1981) hing ruim 14 jaar gevangenisstraf boven het hoofd, toen hij in 2017 uitweek naar Nederland. In Turkije schreef hij voor linkse (Koerdische) kranten en tijdschriften over politiek en filosofie. Ook was hij hoofdredacteur van het filosofiemagazine Democratisch Modernisme. Mehmet sprak deze column uit tijdens het debat ‘Vluchtelingjournalisten uit Turkije: quo vadis?’ dat stichting Röportaj op 3 mei 2021 organiseerde in de Openbare Bibliotheek in Amsterdam.